In ons ieniemini huisje staat ook een (relatief) ieniemini bedje. Wat minder ieniemini is... wij.
We moeten het zowel in de lengte als in de breedte met een paar decimeter minder doen dan dat we thuis gewend zijn.
Wel knus! (nu nog, ik houd jullie op de hoogte)
Zoals beloofd wat fotootjes van dat beschermde huisje uit 1600-zoveel in Dean Street, een van de oudste straatjes in Crediton.
Zondag en gisteren hebben we lang in de auto gezeten, dus vandaag maar eens aan de wandel.
Vanuit onze Dean Street lopen we de Church Street in en dan via het kerkhof naar het park.
De kerk zelf gaan we later bekijken, maar het valt ons op dat het oudste deel van het kerkhof er niet uitziet! Compleet verwilderd en overwoekerd, iets dat we hier in Engeland helemaal niet gewend zijn.
Maar dan blijkt het een hoger doel te dienen. Het zijn bloemetjes voor de bijtjes! Jaja, laat die kerk maar schuiven.
Wat we ook zo kunnen waarderen in Groot-Brittanië is dat er vaak veel en heel ruim 'groen' is geïntegreerd in de woonwijken. Hier een mooi ruim park met speeltoestellen en zelfs een peuterbadje, gewoon voor algemeen gebruik.
We lopen verder naar het centrum.
Het marktplein lijkt ons een prima plekje om een ontbijtje tot ons te nemen.
Ik tref een heel bleu meisje van een jaar of 15 schat ik, waarvan het de eerste dag moet zijn. Wat zeg ik, ik denk dat ik de tweede klant ben, als ik naar haar notitieblokje kijk. Maar samen met de baas van het geheel komt het allemaal goed.
Een even zo bleu meisje komt de bestelling even later brengen. Het is hier allemaal zo lief en gemoedelijk.
Boodschapjes moeten er ook komen voor de komende dagen.
En als ik zeg 'boodschappen' dan bedoel ik geen 'kinderkleertjes'.
Het is me nooit eerder opgevallen dat zowat ELKE winkel wel iets met kinderspulletjes heeft.
Flipping Tesco's hè? Hoe dan?
Dat schiet niet op met een kersverse oma kan ik je verzekeren.
Na gedane arbeid is het goed rusten en we gaan naar een Garden Center dat een heel mooi terras met een stunning view heeft.
Down the road en bij dat paard rechtsaf. Hert? Nee bij het peerd.
Niks aan gelogen, het is een schitterend uitzicht! Wij gaan voor de, je mag nooit meer raden, cream tea.
Eerlijk gezegd hebben we die wel eens lekkerder gehad, maar het is dan ook een tuincentrum en geen theehuis.
Ieder een potje thee en een scone met cream en heerlijk zoete jam, in het zonnetje, starend over de uitgestrekte velden van Devon. Mijmer, mijmer...
Maar niet zo lang, want weet je wie ook van zoetigheid houden?
Ach, binnen is het ook gezellig.
Hierna besluiten we toch nog even bij de kust te gaan kijken, we zijn toch alweer aan het rijden en hebben de tijd immers aan onszelf.
De route ook en Magda navigeert ons van dorpje naar stadje om uiteindelijk bij Dawlish even te gaan checken of het inderdaad wel eb is.
Als ik over de zee tuur komt er een licht getinte meeuw naast me staan en kijkt me smerig aan. Hey bro, geef me zjipzz! maar ik heb helemaal geen chips!
Hij komt nog dichterbij. Zjipzz bro, of ik ga je pikken!! Ik negeer 'm verder maar.
Maar het is wel een goed idee eigenlijk, fish & chips. We lopen bijna de dichtstbijzijnde chippy binnen, maar Magda ziet op Tripadvisor dat we beter een klein stukje verder kunnen gaan, naar Chip A'hoy.
De recensie dat de kleine portie ook ruim voldoende is ziet ze dan weer pas naderhand. Wat een bakken!
Als we een frietje verliezen probeert het neefje van die eerdere meeuw die te bemachtigen, en wil zich door het hek heen wurmen, wat niet lukt.
Wat dacht je van een heel klein stukje vliegen?
Uiteindelijk loopt hij een heel eind om naar een plek waar hij onder het hek door kan.
Duidelijk niet het scherpste mesje in de bestekla.
We gaan weer huiswaarts waarbij Magda ons weer langs mooie plekjes navigeert.
En zo staat de teller van dinsdag op 13.243 stapjes en 103 auto kilometers. Plus een paar boodschappen.
En slabbertjes voor als ze bij opa en oma eten...
