Maandag

Ondanks de spartaans harde bedden hebben we heerlijk geslapen, we worden wakker van de wekker die om 8:00 gaat. Douchen, afrekenen en naar de auto.

We scheppen er een soort van trots in om onze koffers gewoon te dragen, in plaats van kneiterhard die wieltjes over de straat te trekken, zoals 'de jeugd van tegenwoordig'.

Zelfs laptoptasjes worden soms gesleurd! Ik ben geen mopperpot, maar dat trek ik echt zo slecht.

Maar nu blijkt dat al dat getour van ons inmiddels zijn tol begint te eisen. Beide koffers beginnen te scheuren, die van Magda nog het meest.

Daar kunnen we na al die jaren helemaal niks van zeggen, ze zijn versleten en aan vervanging toe.

Misschien in Engeland maar eens kijken naar nieuwe, wel een leuk idee. Alhoewel, dan zit je wel met het handvat aan de verkeerde kant...

We zien wel.

In de haven worden we ingecheckt door een jongeman die zo te zien een heel zwaar weekend achter de rug heeft. Hij zit erbij als een puber die je op zondagochtend uit zijn bed schopt omdat hij mee op zondagsvisite moet.

Het is dat ik het op dat moment niet zo snel op Spotify kan vinden, maar ik had dit nummer graag voor hem uit de Harman/Kardon speakers van de Volvo willen laten schallen, speciaal voor hem. En voor Koen natuurlijk. (any time mate!)

De volgende stop is dan de eerste paspoortcontrole, door de Fransen, om de EU uit te mogen.

Dáár, het rechtse poortje, spoort Magda mij aan. Ja maar daar staan fietsers... enfin het rechtse poortje it is.

Fietshandschoentjes uit, op zoek naar het tasje op de fiets, toch ander tasje, fiets valt bijna om, tasje valt op de grond, etc. etc. Het waren trouwens 4 fietsers, just saying.

En als we dan eindelijk aan de beurt zijn gaat de Franse security gewoon pauzeren. Een vol half uur lang. We kunnen er echt niks anders van maken, pylonnetjes over de weg, personeel naar binnen en wij maar wachten.

De rij in mijn spiegel groeit gestaag en pas om 9:30 hervatten ze het werk weer. We vragen ons oprecht af of iedereen het gaat redden om om 10:00 aan boord te zijn.

Nee dus, om 10:30 varen we nog steeds niet.

Het is hartstikke druk aan boord en alle zitjes zijn wel zo'n beetje bezet. Links van ons zit een groepje leuke vlotte meiden die bij een Duitse gymnasiumklas horen. Ze zullen wel naar Londen gaan.

Rechts van ons zit een vader met zijn 3 jongvolwassen kinderen. Als we hen voorzichtig zouden moeten beschrijven is een uiterst interessante genenpoel misschien het veiligst.

Erg ver buiten de familie (het gezin?) hebben ze niet gezocht naar huwelijkspartners, zo lijkt het. Hoe luidde dat gezegde; neef en nicht geeft een scheef gezicht?

Ze zijn wel opvallend lief voor elkaar, dat zeer zeker, maar het is nogal een contrast met de pientere Mädeln aan de andere kant van ons.

Een tafeltje verder zitten opa en oma die met hun kleinkind op weg naar Engeland zijn. Wil ik ook!! Wie weet, over een paar jaartjes.

Het is een wat woelige overtocht en Magda en ik voelen het allebei, terwijl we toch wel wat gewend zijn. Het is een rare deining. Niet dat we over de reling hangen te spugen, of zoals Hugo het nu hij vader is zo netjes omschrijft, wat mondjes teruggeven, maar een beetje zeeziek zijn we wel.

Maar... land in zicht en met een zonnetje gaan we van boord!

De M25 rond Londen lijkt zoals wel vaker meer op een parkeerplaats dan op een snelweg, alles staat vast. Met behulp van de navigatie schakelen we over op de toeristische modus.

Daarbij passeren we ook Stonehenge. Ook afgevinkt! Stonehenge, ja hoor, hebben we gezien. Niks aan gelogen.

Na verloop van tijd krijgen we trek. We stoppen bij een enorm grote 'service'. Het is een enorme hal met alle aanbieders bij elkaar. MacDonalds, Burger King, Subway, KFC en ga zo maar door. De ideale oplossing voor als je met kinderen reist en de een lust dit niet en de ander dat niet.

Wij zwichten voor Chopstix. Ook weer zo'n 'stel zelf samen' concept. Noodles of rijst en dan 2, 3 of 4 extra ingrediënten, afhankelijk van de portie dat je kiest.

Was lekkel!

We dreigen best wel op tijd bij het huisje aan te komen. Zullen we anders nog even naar zee gaan, stelt Magda voor.

Briljant plan! Ze gaat op zoek en niet veel later verleggen we de route naar Sidmouth.

De vakantie is voor ons dan wel echt begonnen, zo aan de kust, de Britse kust.

Een klein hapje en drankje om de maaltijd van vanmiddag een beetje aan te vullen en vooral lekker op een bankje zee (eb, uiteraard) en mensen kijken.

Na nog een kort wandelingetje stappen we in voor het laatste uurtje.

We stellen Kath op de hoogte van onze uiteindelijke aankomsttijd en ze staat keurig op ons te wachten.

Magda kennende volgen er morgen wel wat foto's van hier binnen, in dit werkelijk ieniemini 'Grade II' (monumentenzorg) huisje .

< < <

^^^

> > >