Zondag

De Boeskool hebben we de afgelopen dagen prima doorstaan. 

Vaak zijn we tijdens de Boeskool al weg, maar het was erg leuk om er weer een keer bij te zijn.

Tijd voor deel twee van onze vakantie, in ons Albion.

De meest gunstige overtocht is naar Dover, maar dat houdt wel in dat je naar Frankrijk moet. No pain, no gain after all.

Zondagavond gaan we dus maar alvast die kant op. We slapen daar in een slaapfabriek, het onderkomen voor mensen met een klusbus en voor vreemdgangers, maar er slapen voornamelijk mensen die net als wij 's ochtends de boot naar Engeland nemen.

In al die jaren hebben we een bepaalde meligheid ontwikkeld op deze route. Minimaal een keer teveel probeerde ik op de ring van Antwerpen Magda onbewust te mansplainen dat dat rare gebouw naast de snelweg het Sportpaleis is. 

Het zal op de terugweg zijn geweest, na een te lange dag naast mij zitten dat we de plek naderden. JA, SPORTPALEIS JA! met rollende ogen en al, nog voor ik iets kon zeggen.

Sinds die tijd, op die plek, is het nu het grapje; hey Mag... JA, SPORTPALEIS JA! 

Maar niet vandaag! Vandaag was het HERT! en ik zat bij de tunnel nog te schuddebuiken van het lachen. 

Dat behoeft uitleg, snap ik. 

Zo'n zelfde meligheid als bij Antwerpen hebben we ook in Arnhem als we op het Willemsplein rijden. Daar staat een hert, maar we waren ooit getuige van een kleine twist tussen twee rasechte Ernummers, waarbij één van hen claimde dat het een 'peerd' was. Dat paard staat daar wel in de buurt, maar een klein stukje verderop, op het Gele Rijders Plein. 

Telkens als we het Willemsplein oprijden, op weg naar onze kleinkinderen zegt een van ons, zo Ernums mogelijk, PEERD! en de ander, ook in plat Ernums NEE HERT! 

Als je het Arnhemse taaltje een beetje kent weet je dat dit wel lekker bekt. 

Okay, wij zijn eigenlijk wel een beetje raar... 

We krijgen onderhand wel een beetje trek, maar hebben niet zo'n zin in die eeuwige Whopper of de Mac.

Magda gaat op zoek en vindt een Mexicaanse wok in Sint-Niklaas, een kwartiertje om ongeveer. We stellen het adres in en verlaten de E17. 

We parkeren de auto en met de rugtas met alle waardevolle spullen op de schouder lopen we het laatste stukje en gaan naar binnen.

Pas aan de balie krijgen we een beetje argwaan, dit lijkt in de verste verte niet op een Mexicaan! 

Dat blijkt ook te kloppen, want we zijn een pandje te vroeg naar binnen gegaan. 

Een alleraardigste Turkse jongen staat klaar om onze bestelling op te nemen en dan zeg je natuurlijk niet, sorry, we moeten bij je buurmannos zijn.

Lang verhaal kort, we hebben het lekkerste broodje Köfte ooit gegeten bij Emirdag Koftecisi! Mocht je ook in Sint-Niklaas trek krijgen, doe hem de groeten! 

Hij zit aan de Plezantstraat, of all places, naast de Mexicaan.

De laatste anderhalf uur gaan redelijk snel voorbij en voor we er erg in hebben zitten we in Frankrijk.  

We hebben een code voor het hek en voor de deur en halen de koffers en wat waardevolle spullen uit de auto.

Zo lekker slapen en dan morgen oversteken!